Sinds enige weken ben ik weer op dieet. Teruggevallen in oude fouten en gewoonten met als beloning "ga terug naar start". Alweer 100 kg schoon aan de haak, terwijl ik vorig jaar bijna 20 kg was afgevallen.
Op zijn lichtst woog ik 89 kilogram maar onlangs bleek, na enige tijd de weegschaal als de pest gemeden te hebben, dat ik zonder enige noemenswaardige moeite of inspanning mijnerzijds meer dan de helft heroverd heb. Dat riep om passende maatregelen en die ben ik nu dus aan het treffen. Geen koekjes meer bij de koffie, geen chips meer bij de tv, geen dubbele porties meer bij het avondeten en geen suiker meer in de thee.
Als je dat zo leest dan lijkt dat helemaal niet zo leuk en......dat is het ook niet! Maar het went. Minder snel dan hangen of een vent, maar toch.
Ik ben dus alweer enige weken bezig en het gaat goed. Mensen die me een tijdje niet gezien hebben valt het ineens op dat ik slanker wordt. Zorgelijke blikken die weer opklaren als je uitlegt dat je niets ernstigs onder de leden hebt maar dat je je fanatiek op een dieet gestort heb en dat het dus juist goed met je gaat. Toegegeven een enkeling kijkt juist zorgelijk als blijkt dat je niets ernstigs onder de leden hebt......
Volgens kenners gaat afvallen beter als je er bij gaat bewegen. Sporten dus en bij voorkeur dingen als joggen, fietsen, zwemmen en meer van soortgelijke tegennatuurlijke bewegingsvarianten. Daar heb ik dus eigenlijk een broertje aan dood maar van de weersomstuit en misschien wel van de honger begin ik het breder te zien.
Ik jog nu 3 x in de week een stukje van ongeveer 4 km. Voor de gemiddelde bink van middelbare leeftijd niets bijzonders maar voor mij zijn dit grensoverschrijdende ontwikkelingen die mij toch enigszins zorgen baren. Waar ligt die grens, waar gaat dit naar toe?Ga ik dit leuk vinden? Dat soort vragen.
Voorlopig dus geen Chineesje pikken of een sorbet bij de Italiaan maar calorieën tellen in de ijdele hoop dat ik weer snel mijn aloude goddelijke lijf in de spiegel kan bewonderen. Om dat te bespoedigen sleep ik mijn oude lichaam amechtig piepend in een deerniswekkend tempo voort langs Hollands wegen, meewarig nagestaard door ouden van dagen en vrolijk nagekeken door kinderen die nog niet weten dat je niet hoort te lachen om andermans ellende.
Op zijn lichtst woog ik 89 kilogram maar onlangs bleek, na enige tijd de weegschaal als de pest gemeden te hebben, dat ik zonder enige noemenswaardige moeite of inspanning mijnerzijds meer dan de helft heroverd heb. Dat riep om passende maatregelen en die ben ik nu dus aan het treffen. Geen koekjes meer bij de koffie, geen chips meer bij de tv, geen dubbele porties meer bij het avondeten en geen suiker meer in de thee.
Als je dat zo leest dan lijkt dat helemaal niet zo leuk en......dat is het ook niet! Maar het went. Minder snel dan hangen of een vent, maar toch.
Ik ben dus alweer enige weken bezig en het gaat goed. Mensen die me een tijdje niet gezien hebben valt het ineens op dat ik slanker wordt. Zorgelijke blikken die weer opklaren als je uitlegt dat je niets ernstigs onder de leden hebt maar dat je je fanatiek op een dieet gestort heb en dat het dus juist goed met je gaat. Toegegeven een enkeling kijkt juist zorgelijk als blijkt dat je niets ernstigs onder de leden hebt......
Volgens kenners gaat afvallen beter als je er bij gaat bewegen. Sporten dus en bij voorkeur dingen als joggen, fietsen, zwemmen en meer van soortgelijke tegennatuurlijke bewegingsvarianten. Daar heb ik dus eigenlijk een broertje aan dood maar van de weersomstuit en misschien wel van de honger begin ik het breder te zien.
Ik jog nu 3 x in de week een stukje van ongeveer 4 km. Voor de gemiddelde bink van middelbare leeftijd niets bijzonders maar voor mij zijn dit grensoverschrijdende ontwikkelingen die mij toch enigszins zorgen baren. Waar ligt die grens, waar gaat dit naar toe?Ga ik dit leuk vinden? Dat soort vragen.
Voorlopig dus geen Chineesje pikken of een sorbet bij de Italiaan maar calorieën tellen in de ijdele hoop dat ik weer snel mijn aloude goddelijke lijf in de spiegel kan bewonderen. Om dat te bespoedigen sleep ik mijn oude lichaam amechtig piepend in een deerniswekkend tempo voort langs Hollands wegen, meewarig nagestaard door ouden van dagen en vrolijk nagekeken door kinderen die nog niet weten dat je niet hoort te lachen om andermans ellende.